ســــآل هـــآے ســـــآل بَـــعـــد . . .
وَقــتـی ڪِــه مُــوهــآے سَـــرَم بـ ـَ ـرفــــ بــآزیــشـــآن گِـــرِفــت . . .
دَر آن زَمــآن پِــزِشـکــآن بَـــرآے مَـــردهـآ پـیـش بـیـنـی ِ آلــزآیـمـر میـڪُـنَـنـد
وَ مَــن مُطـمَـعِـنَـم هَـمِــه چـیــز وَ هَـمِـه ڪَـس رآ اَز یـآد خـوآهَـم بُـــرد . . .
وَلــی تَـنـهــآ . . .
تَـنــهآ یِــکــ مــیـلـیــآردُم ِ ثــآنـیــه زَمـــآن مـیـخــوآهَــم تــآ بِــه یــآد آوَرم
دُخــتَــرَڪ ِ زِمــســـتـآن ِ ســـآل ِ یـکــ هِــزار وُ سیـصَـد وُ نَــوَد وُ چــهــار رآ . . .
کــاش مــی شـــد مـــــُرد !
مــثـــل راه رفـتــن . . .
خـوابـيــدن . . .
خـــــريـــد ڪــردن . . .
کاش مـی شـــد خــواســت و مـــُرد . . .
اغـلـب مــا " ســـواد رابــطـــه " نــداريــم . . .
بـلـد نـيـسـتـيـم بـفـهـمـيـم دنـيــاى آدمـهـا بـا هــم فـرق دارد !
تـوقــع داريـم كـسى كـه بـا ماســت خـود مــا بـاشــد ،
حـتـى حــاضــر نـيـسـتـيــم بــه نـيــازهــا ،
خــواسـتـه هــا و عــلائــق او تــوجــه كـنـيــم . . .
غــرور خــودمــان را بـســيــار دوســت داريــم !
امـا تــوقـع داريــم او غــرور و نـيـاز و تـوقــع نـداشـتـه بـاشـد !
و دركـش سـخـت اســت بــراى مــا ،
كـه او دنـيــايـى دارد كـه خــودش ســاخـتــه
و آن را صــرفــا بــا مــا بــه اشـتــراك گــذاشـتــه ،
نــه ايـنـكـه بـخــواهــد بــر اســاس خــواسـتــه ى مــا
دنــيـاى تــازه اى بـســازد . . .
بـلـد نـيـســتـيـم كـنــار هــم بـاشــيــم !
-------------------------------------------------------
ارسال شده توسط : Fatima77
يــار و هـمـســر نـگــرفــتـم كـــه گــرو بـــود ســرم
تــو شــدى مـــادر و مــن بــا هـمــه پــيــرى پـســرم
تــو جـگــر گـوشــه هــم از شــيـر بــريــدى و هـنـوز
مــن بـيـچــاره هـمــان عـــاشـق خــونـيـن جـگــرم
خــون دل مـيـخــورم و چـشـم نـظـر بـازم جــام
جــرمــم ايــن اسـت كـه صــاحـبـدل و صــاحــب نـظـرم
مــن كـه بـا عــشـق نــرانــدم بــه جــوانـى هــوسـى
هــوس عـشــق و جــوانـيـسـت بــه پـيــرانــه ســرم
پــدرت گـوهــر خــود را بــه زر و ســيـم فــروخـت
پــدر عـشـق بـســوزد كــه درآمـــد پــدرم
عـشــق و آزادگـى و حُـسـن و جـوانـى و هـنــر
عـجـبـا هـيــچ نـيـرزيـد كـه بـى سـيــم و زرم
هـنـرم كاش گــره بـنــد زر و سـيـمـم بــود
كـه بـه بــازار تــو كارى نـگـشــود از هــنـرم
سـيـزده را هـمـه عــالـم بـه در امــروز از شـهــر
مــن خــود آن ســيـزدهـم كــز هـمـه عـالـم بـه درم
تـا بـه ديــوار و درش تــازه كـنـم عـهــد قــديـم
گـاهى از كــوچـه ى مـعـشـوقـه ى خــود مـيـگـذرم
تــو از آن دگـرى رو كـه مــرا يــاد تــو بـس
خــود تــو دانـى كــه مــن از كان جـهـانى دگـرم
از شـكار دگــران چـشــم و دلـى دارم ســيـر
شـيــرم و جــوى شـغـالان نَــبُـوَد آبــخــورم
خـــون دل مــوج زنـد در جـگـرم چـــون يـاقــوت
شــهـريـارا چـه كـنـم ، لـعـلـم و والا گـــوهــرم
« شهریار »
كــنــارش ﻧـﺸـﺴـﺘـﯽ ﺗــﻮ ﯾــﻪ ﮐــﺎﻓــﻪ ﻭ
ﻫــــﻮﺍ ﺳــﺮﺩﻩ ﮔــﻮﻧــﻪ ﺕ ﺍﻧــﺎﺭﯼ ﺷـــﺪﻩ
ﯾـﮑﯽ ﺑــﺎ ﺗــﻮ ﻣـﯿـﺸــﯿـﻨـﻪ ﻭ ﺳــﻬــﻢ ﻣــﻦ
ﻓــﻘـﻂ ﻣــﯿـﺰﻫــﺎﯼ ﮐــﻨـﺎﺭﯼ ﺷــﺪﻩ
ﮐــﻨـﺎﺭﺕ ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑــﻬـﺖ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ
ﺩﺭﺳــﺖ ﺍﺯ ﻫـﻤــﻮﻥ ﺟــﺎ ﮐـﻪ ﺟــﺎﯼ ﻣــﻨـﻪ
ﻫــﻮﺍ ﺳــﺮﺩﻩ ﻗـﻬـــﻮﻩ ﺳــﻔــﺎﺭﺵ ﺑــﺪﻩ
ﺣــﺴــﺎﺏ ﺩﻭ ﺗــﺎﺗــﻮﻥ ﺑــﻪ ﭘــﺎﯼ ﻣـﻨــﻪ
ﻣــﯽ ﺧــﻮﺍﻡ ﺟـﻔــﺘـﺘــﻮﻥ ﻭ ﻭﺍﺳــﻪ ﺍﻭﻟــﯿــﻦ ؛
ﻗـــﺮﺍﺭﯼ ﮐــﻪ ﺩﺍﺭﯾـــﺪ ﻣـﻬــﻤــﻮﻥ ﮐــﻨـﻢ
ﺍﮔــﻪ ﻋـﺸـﻖ ﺑــﺎﺯﯼ ﺑــﺎﻫــﺎﺵ ﺳـﺨــﺘـﺘـﻪ ؛
ﺑــﮕـﻮ ﻣـﺸـﺘــﺮﯼ ﻫــﺎ ﺭﻭ ﺑـﯿــﺮﻭﻥ ﮐــﻨـﻢ
ﺗــﺎ ﻧـﺰﺩﯾــﮏ ﻣـﯿـﺸــﯽ ﺑــﻪ ﺩﺳـﺘــﺎﯼ ﺍﻭﻥ
ﻫــﻮﺍ ﺳـــﺮﺩ ﻣـﯿــﺸـﻪ ﺗــﻮ ﭘـﯿــﺮﺍﻫـﻨــﻢ
ﺗــﺎ ﺷــﺎﻟــﺖ ﺭﻭ ﻣـﯽ ﺑـﻨــﺪﯼ ﺑــﻪ ﮔــﺮﺩﻧــﺶ
ﯾــﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﻣــﯽ ﭘــﯿـﭽــﻪ ﺗـــﻮﯼ ﮔـــﺮﺩﻧــﻢ
ﻫــﻤـﯿــﻦ ﮐــﻪ ﺑـﻬــﺖ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﮐــﺎﻓـــﯿـﻪ
ﺩﯾــﮕـﻪ ﺭﻭﺳـــﺮﯾــﺖ ﻭ ﻋــﻘــﺐ ﺗــﺮ ﻧــﮑـﺶ
ﻋــﺰﯾـــﺰ ﺩﻟـــﻢ لاﺍﻗــﻞ ﭘــﯿــﺶ ﻣـــﻦ
ﺗــﻮ ﺗـــﻪ ﻣـــﻮﻧــﺪﻩ ﯼ ﻗــﻬـﻮﻩ ﺷــﻮ ﺳــﺮ ﻧـﮑـﺶ
ﺩﯾــﮕـﻪ ﺟــﺎﯼ ﻣــﻦ ﺗــﻮﯼ ﺍﯾــﻦ ﮐــﺎﻓـــﻪ ﻧـﯿـﺴــﺖ
ﺑــﺎﯾـــﺪ ﺩﯾــﮕــﻪ ﺭﺍﻫــﯽ ﺑـﺸــﻢ ﺳــﻤــﺖ ﺩﺭ
ﺑــﻪ ﮔــﺎﺭﺳـــﻮﻥ ﺳـﭙــﺮﺩﻡ ﻣـــﺰﺍﺣــﻢ ﻧـﺸــﻪ
ﺗــﺎ ﻣـﯿــﺘـﻮﻧــﯽ ﺍﺯ ﮐــﺎﻓــﻪ ﻟـــــﺬﺕ ﺑــﺒــﺮ . . .
« احسان رعیت »
بــه دور از غــم ،مـیـان جـمـعی و خـوشـحـال و خـنــدانـی
تــو از یـک ادم بـی هــمــدم تـنـهــا چــه مـیــدانــی ؟
اگــر چــه تـلـخ مـیــگـویــی و دورم مـیـکـنی امـــا
بــه چـشــمـانــت نمی آیــد کـه قـلـبــی را بـرنـجــانـی
بـه هــر کـس مـيــرسـم نــام تــو را بـا ذوق مـيـگــويــم
شـبــيـه اولــيـن تـکـلـيـف يـک طـفـل دبـسـتـانـي
چــه رازی عــشـق دارد بـا خــودش تــا حــرف قـلـبـت را
نـمـیـگـویـی پـشـیـمـانـی و مـیـگویـی پــریـشــانـی ؟
کــسی کـه عــزم رفـتــن کــرده بـا مـنــت نـمی مــانـد
نـمی گـویــم بـمــانی چــون کـه مـیــدانــم نـمی مــانـی
خــیــال خــام مــن ایــن بــود پـنــهــانــت کــنـم امــا
نــمـیــدانــم چـــرا از پـشـت هــر شـعــرم نـمــایــانـی
« سید تقی سیدی »